İşgal Altındaki Keşmir'deki korkunç durum İstanbul'daki Seminerlerde vurgulandı, Türkiye'nin desteği yeniden teyit edildi

ANKARA, 29 Ekim 2016:  Bir Panel tartışmasındaki akademisyenler ve yazarlar Keşmir'in baskı altındaki insanlarına verilen desteği yeniden teyit etti ve Hindistan'a ve uluslararası topluluğa bu uzun süreli anlaşmazlığı Keşmir halkının isteklerine ve BM Güvenlik Konseyi kararlarına uygun olarak adım atma çağrısında bulundu.   

'Küresel ve Bölgesel Politikalarda Keşmir' başlıklı bu panel tartışması önde gelen Türk düşünce kuruluşu "Güney Asya Stratejik Araştırmalar Merkezi" (GASAM) ve Fatih Sultan Mehmet Vakıf Üniversitesi işbirliğiyle Perşembe günü İstanbul'da düzenlendi.  Bu olay "Kara Gün" kutlamalarının bir parçasıydı - Hindistan İşgali Altındaki Keşmir'deki (IOK) korkunç durumu vurgulamak ve 60 yıldır zalimliklerle karşı karşıya olan Keşmir halkıyla dayanışma duygularını ifade etmek amacını taşıyordu.  

Panelistler arasında İslam Dünyası STK'lar Birliği Genel Sekreteri Ali Kurt, Medipol Üniversitesi Hukuk Fakültesinden Prof. Selam Öğüt, gazeteci ve yazar Sayın Merve Oruç, gazeteci ve yazar Sayin Mustafa Uzun da vardı.  Analist ve GASAM üyesi Aslan Balcı panelin moderatörüydü.   

Türk Milletvekili ve Türkiye-Pakistan Parlamenter Dostluk Grubu Başkanı Sayın Muhammet Balta anahtar niteliğindeki konuşmasında İşgal Altındaki Keşmir'de aşırı güç kullanımı yoluyla yapılan baskıdan ve "en uç noktadaki" insan hakları ihlallerinden bahsetti.  Hindistan'ın katı duruşu nedeniyle şimdiye kadar uygulanamayan Keşmir anlaşmazlığının BM kararlarına göre barışçıl yoldan çözümü için çağrıda bulundu.  Kendisi Keşmir anlaşmazlığının barışçıl şekilde çözümü için Türkiye'nin tüm çabaları desteklemeye devam edeceğini yeniden teyit etti.  

Pakistan'ın Türkiye Büyükelçisi Sohail Mahmood IOK'de şu anda devam eden durumun altını çizdi ve korkunç insan hakları ihlallerini derhal durdurma ihtiyacını vurguladı.  Kendisi belirtti ki, devam eden sokağa çıkma yasağının yanı sıra, işgal güçleri medyayı tamamen kapatmış ve insan hakları kuruluşlarının bölgeye erişimini reddetmiştir.  Doktorlar ve Sağlık Görevlileri taciz edilmiş, Keşmirli siyasi liderler tutuklanmıştır veya göz altında tutulmaktadır.  Büyükelçi Sohail, Pakistan halkının ve hükümetinin, BM gözetimi altında yapılacak özgür, adil ve tarafsız bir plebisit yoluyla belirtilen Keşmir halkının isteklerine göre bu anlaşmazlığa adil ve kalıcı bir çözüm bulunana kadar politik, moral ve diplomatik destek vermeye devam edeceğinin altını çizmiştir.  Kendisi aynı zamanda Türkiye hükümetinin, liderlerinin ve halkının Keşmir davasına verdiği sarsılmaz destek için en içten şükranlarını iletmiştir.

Bundan ayrı olarak, İstanbul Üniversitesi Urduca Bölümü öğrencileri ve fakültesi Keşmir üzerine bir seminer düzenledi.  Konuşmacılar meselenin tarihi, politik, yasal ve insani boyutlarının altını çizdi ve Keşmir halkıyla dayanışma isteklerini ifade etti.



Grave situation in Occupied Kashmir highlighted at Istanbul Seminars,Turkey’s support reaffirmed

ANKARA, 28 October 2016:  Turkish academics and writers at a Panel discussion reiterated support for the oppressed people of Kashmir and urged India and the international community to take steps to resolve this long-standing dispute in accordance with the wishes of the people of Kashmir and the UN Security Council resolutions. 

The Panel discussion, “Kashmir in Global and Regional Politics”, was organized by the leading Turkish think-tank “South Asia Strategic Research Centre” (GASAM) in collaboration with Fatih Sultan Mehmet Foundation University in Istanbul on Thursday. The event was part of observation of the “Black Day” – with a view to highlighting the grave situation in Indian Occupied Kashmir (IOK) and expressing solidarity with the Kashmiri people facing brutalities for over six decades.  


Panellists included Mr. Ali Kurt, Secretary General of the Union of NGOs of Islamic World, Prof. Selam Öğüt, Law Faculty of Medipol University, Ms. Merve Şebnem Oruç, journalist and writer, and Mr. Mustafa Uzun, journalist and writer. Analyst and member of GASAM Aslan Balci moderated the panel. 

Mr. Muhammet Balta, Member of Turkish Parliament and Chairman of Turkey-Pakistan Parliamentary Friendship Group, in his keynote speech, spoke of the oppression and “extreme” human rights violations occurring in Occupied Kashmir due to excessive use of force. He urged resolution of the Kashmir dispute peacefully, in accordance with the UN resolutions, which could not be implemented so far due to India’s rigidity. He reiterated that Turkey would continue to support all efforts for a peaceful solution of Kashmir dispute.  
 
Pakistan's Ambassador to Turkey Sohail Mahmood highlighted the prevailing situation in IOK and underscored the need for immediately stopping the grave human rights violations. He noted that besides continuous curfew, the occupying authorities had clamped media blackout and denial of access to human rights organizations to the area. Doctors and medical staff had been harassed, while Kashmiri political leaders were arrested or placed under detention. Ambassador Sohail reiterated that the people and Government of Pakistan would continue their political, moral and diplomatic support for the Kashmiris until a just and durable solution of the dispute was found in accordance with their wishes ascertained through a free, fair and impartial plebiscite under the UN auspices. He also expressed sincere gratitude for the unflinching support of the leadership, Government and people of Turkey for the Kashmir cause.
 

Separately, students and faculty of Istanbul University’s Department of Urdu organized a seminar on Kashmir. The speakers highlighted the historical, political, legal and humanitarian dimensions of the issue and expressed solidarity with the Kashmiri people.





Remarks by Ambassador of Pakistan during the panel discussion on Jammu & Kashmir dispute, Istanbul 27 October 2016

Remarks by H.E. Mr. Sohail Mahmood, Ambassador of Pakistan, during the panel discussion on Jammu & Kashmir dispute at Fatih Sultan Mehmet Vakif University, Istanbul 
27 October 2016
Distinguished Panelists,
Ladies and Gentlemen,
o   I would like to thank GASAM and Fatih Sultan Mehmet Vakif University for organizing this event.
o   Kashmiris in the Occupied Jammu & Kashmir as well as across the globe are observing “Black Day” today to mark that infamous day in 1947, when India forcibly and illegally occupied the State of Jammu & Kashmir.
o   Jammu & Kashmir is an internationally recognized disputed territory, and remains one of the longest lasting situations of foreign occupation along with Palestine.
o   It is one of the oldest unresolved issues on the agenda of the UN Security Council.
o   The Occupied Jammu & Kashmir also has the dubious distinction of being the most heavily militarized zones in the world, with over 700,000 Indian military and para-military troops deployed there.
o   This dispute has been the cause of numerous conflicts in the region, and continues to jeopardize the prospects for regional peace, stability and prosperity.
o   The UN Security Council, through its numerous resolutions, declared that the final disposition of the State of Jammu & Kashmir would be made in accordance with the will of the people expressed through the democratic method of a free and impartial plebiscite, conducted under the auspices of the UN.
o   However, we all know that despite repeated attempts, no meaningful progress has been made in recent decades towards the implementation of these resolutions. 
o   India has exploited this collective failure by resorting to state-terrorism to suppress the legitimate aspirations of the Kashmiri people.
o   Since 1989, more than 94,000 Kashmiris have been killed by Indian security forces, many under custody.
o   Thousands of mass graves have been discovered.
o   More than 10,000 women have been raped and assaulted by the occupying military and paramilitary forces.
o   However, they enjoy complete impunity due to draconian “laws” that prevent any accountability and give sweeping powers to the security forces.
o   According to Amnesty International, to date, not a single member of the Indian security forces deployed in Jammu & Kashmir over the past 25 years has been tried for human rights violations in a civilian court.
o   The extrajudicial killing of a Kashmiri youth leader, Burhan Muzaffar Wani, on 8 July 2016, in IOK, triggered the latest phase of indigenous uprising, seen by many as the beginning of another Kashmiri Intifada.
o   Indian efforts to suppress this latest indigenous uprising has already resulted in the death of more than 150 innocent Kashmiri protestors, while over 15,000 have been injured.
o   More than 700 people have suffered severe eye injuries due to the use of pellet guns.
o   Over 150, including women and children, have been permanently blinded.
o   India has imposed a total media black-out in the region, and there is no cable TV, Internet or mobile service functional there.
o   India has also imposed a debilitating curfew in the region for the past several months that has virtually imprisoned the Kashmiris to their homes, resulting in critical shortages of food and medical supplies.
o   Doctors and para-medical staff have been repeatedly attacked and harassed.
o   Kashmiri political leaders have been arrested or placed under detention.
o   All forms of political expression have been banned.
o   Despite severe restrictions, the international media has been able to document the atrocities and violations of fundamental rights of the Kashmiris.
o   Many independent human rights organizations, including Amnesty International and Human Rights Watch, as well as some in India, have expressed grave concern over the situation, calling for an independent investigation.
o   The OIC and the UN High Commissioner for Human Rights have demanded an independent inquiry into these atrocities.
o   The United Nations Military Observer Group (UNMOGIP), constituted by the UN Security Council in 1949, remains deployed in the region to this day.
o   While Pakistan allows full and unfettered access to UNMOGIP, India continues to refuse any access to it.
o   In fact, India has been incrementally making the operational existence of the UN Mission more difficult. 
o   To divert international attention from its own atrocities, and to mislead the world opinion, India has been trying to paint the legitimate Kashmiri struggle for self-determination as terrorism.
o   This is a travesty, which would neither undermine the legitimacy of the Kashmiri cause, nor stop the Kashmiris from seeking justice.  
o   In this backdrop, it is essential for the international community to take urgent action to help stop the grave human rights violations taking place in IOK, and fulfill its moral responsibility by facilitating the realization of the inalienable right of the Kashmiris to self-determination.
o   For its part, Pakistan would continue to extend moral, political and diplomatic support to the Kashmiri people.
o   Prime Minister Muhammad Nawaz Sharif, while addressing the UN General Assembly last month, called for an immediate end to the bloodshed and human rights violations in Jammu & Kashmir, as well as for a fair, independent and transparent inquiry under the UN auspices to hold the perpetrators accountable.
o   The Prime Minister also reiterated Pakistan’s offer to India to enter into a serious and sustained dialogue for the peaceful resolution of Jammu & Kashmir dispute.
o   This is imperative for durable peace in South Asia – indeed an essential requisite for its more than 1 billion people to focus on their socio-economic development and higher standards of living.
o   Before concluding, I also wish to express our profound gratitude to the leadership, Government and people of Turkey for their consistent and principled support and solidarity for the Kashmir cause.
o   Turkey is a very important voice – both within the Islamic world and at the international level.
o   We have no doubt that Turkey would continue to extend all possible support for the people of Jammu & Kashmir until they get justice and are able to decide their future, according to their own wishes. 
o   This event is another important reflection of Turkey’s abiding commitment to the just cause of Kashmir.
o   I congratulate and thank everyone who has contributed to the holding of this panel discussion.

o   Thank you very much and may Allah bless all your efforts. Ameen!

KEŞMİR MESELESİ, DÜNÜ BUGÜNÜ - Prof. Dr. Halil Toker

Pakistan-Hindistan alt kıtasının kuzey batısında Himalaya Dağları üzerinde Keşmir adıyla anılan vadi, yüzyıllardır medeni dünyaya karşı bir dava yürütmekte ve adalet talep etmektedir. Fakat ne Doğunun, ne Batının umurundadır bu durum. Ne İslam alemi, ne de her zaman “insan hakları”nın ayaklar altına alındığından dem vuran dünyanın öteki devletleri, burunlarının ucunda vahşice oynanan bu insafsızlık ve haksızlık oyunu karşısında tepki göstermekte, Keşmir halkına destek vermektedir. Keşmir’in güzellikleri ve özellikle üzerinde yer aldığı coğrafyanın ona kazandırdığı stratejik getiriler halkının karşısına hep götürü şeklinde çıkmış, her dönemde Keşmirliler hep haksızlığa uğrayan ve kaybeden tarafta yer almıştır. Bölgeyle ilgili ilk bilgiler mitolojik dönemlere kadar gitmekte olup, takib eden dönemlerde bölge çeşitli kavimlerin istilasına uğramış, ancak en büyük yıkım Moğollardan gelmiştir. Keşmir’i yakıp yıkan ve halkını katleden Moğolların bölgeden ayrılışının ardından İslâm dini bölgede hızla yayılmış, gerek bölgede kurulan Müslüman devletleri gerekse bölgeyi daha sonraki yüzyıllarda ele geçiren Babürlüler zamanında geniş çaplı ilerlemeler kaydedilmiş, bölge göreceli bir refah seviyesine ulaşmıştır. Babürlülerin çöküş dönemine girmesi Keşmirliler için günümüze kadar sürecek meş’um bir sürecin başlangıcının habercisidir. Afganistan Devleti'nin kurucusu Ahmed Şah Abdâli'nin Patipat'ta Babürlüleri yenilgiye uğratmasının ardından Keşmir Afganlar'ın yönetimine geçmiştir. Afganlar, bölgede sert ve zorba bir yönetim kurmuşlardır kurmasına, ancak 1819'da Afganlar'ı yenerek bölgeye gelen Pencablı Sikhler, Keşmir'in üzerine bir kabus gibi çökmüştür. O günlerde ağır vergiler ve akla hayale gelmez zorbalıklar altında ezilen Keşmirliler Müslüman 'ın "bir hayvan kadar" dahi değeri bulunmadığı -bir Keşmirli Müslüman'ı öldürmenin cezası sadece birkaç rupi olduğu- bir dönem yaşamıştır. Ekonomik sömürü had safhaya ulaşmış ve dinî özgürlükler ortadan kalkmıştır. Cemâatle namaz kılınmasına izin verilmemiştir.
Nisbeten kısa süren bu kabus dönemini, Sikhler'i yenen İngilizler'in Keşmir'i 16 Mart 1846'da 7.500.000 rupiye, halkıyla birlikte, Cammulu mutaassıp bir Hindu'ya, Maharaca Gulam Singh’e,  satmasıyla başlayan daha uzun bir kabus dönemi izlemiştir. Dönemin nüfusu göz önüne alındığında bir Keşmirli 7 rupiye satılmıştır. Gulam Singh iktidarı ele geçirir geçirmez Müslümanlar üzerinde baskı ve şiddet uygulamaya koyuldu. Kısa bir süre içinde Keşmir halkı değer verilmeyen hamal ve işçilerden farksız bir konuma sokuldu. Siyasî ve sosyal sömürü Müslümanların yaşamını çekilmez bir hâle getirmiş, zalimce alınan vergiler kanlarının son  damlasını dahi tüketmişti. Akla hayale gelmeyecek türden haksız vergiler konulmuştu; pencereler için vergi, evdeki ocaklar için vergi, eş için, havyanlar için, her tür meslek için, hatta baca yapılması için bile vergi vardı. Ayrıca Müslüman gençlerin Hindu askerlerinin ağır baskısı altında köleler gibi çalışmak zorunda bırakıldıkları zorunlu işçilik uygulaması vardı. Toplum bütün  haklardan mahrum bırakılmıştı. Üstelik şikayet etmeye dahi hakları yoktu. Bir Müslüman bölgeden geçen bir gezgine içinde bulunduğu kötü durumu anlatsa, kendini cezaevinde bulurdu. Bu duruma İngiliz hükümeti de müdahalede bulunmuyordu. Çünkü Pencap’ta Sihler’in gücünü kıran ve 1857’de Sipahî Ayaklanması sırasında askerlerini göndererek İngilizler’e hizmet eden Gulâb Singh idi. Bu da İngilizler’in Keşmir’de yapılan tüm zulüm ve baskılara göz yumması sonucunu doğuruyordu.Bu dönemde yaşamların  tüm safhalarında dışlanmışlığı, itilmişliği ve baskıyı şiddetle hisseden Keşmirli Müslümanlar, belki de yüzyıllardır süregelen ezilmişliğin meydana getirdiği bir tür içgüdüyle, yapılanlara karşı koymamış ya da koyma gücünü kendinde bulamamıştır.
XX. yüzyılın başları, eski dünya düzeninde değişme emarelerinin görüldüğü yıllardır. Tüm dünyada olduğu gibi, dönemin süper gücü, Üzerinde Güneş Batmayan İmparatorluk Britanya’nın sömürgelerindeki halklar arasında sosyal ve siyasî hayatta kıpırdanmalar gerçekleşmektedir. Özellikle artan sayıdaki modern eğitim almış gençler, yeni arayışlara ve içinde bulundukları esarete tepki duymaya ve tepkilerini çeşitli yöntemlerle göstermeye başlamışlardır. Bu tepkilerin en hararetli biçimde kendini gösterdiği yer ise Hindistan’dır. Yavaş yavaş başka bir ülkenin sömürgesi kalamayacaklarını hisseden Hindistan düşünür ve siyaset adamları -tabiî ki buna o günlerde Pakistanlılar da dahildir- teşkilatlanarak bu düşüncelerini yaymaya başlamışlardır. Tarihinin hiçbir döneminde doğrudan Hindistan’ın bir parçası olmamakla birlikte Keşmirliler’in komşuları Hindistan’da yaşananlardan bigâne kalması mümkün değildir ve özellikle ‘özgürlük ve kendi geleceğini tayin etme’ gibi düşünceler orada eğitim almış gençler aracılığıyla Keşmir’e gelmeye başlar. Hindistan’da eğitim alarak geri dönen Keşmirli genç Müslümanlar, hürriyet düşüncesini bölgeye taşımışlardır. 1931’de peşpeşe gelen iki olay, Müslümanların ayaklanmasıyla sonuçlanmıştır. Bu olayların ilki, Kurân-ı Kerim’e yapılan ve tüm bölge halkını protestoya yönelten saygısızlık; diğeri, 13 Temmuz 1931’de Srinagar’da Keşmirli bir genç olan Abdulkadir’in ayaklanma çıkarmaya teşvik davasının kapalı bir odada değil, kamuoyuna açık bir şekilde yapılmasını barışçı bir şekilde talep eden kalabalığın üzerine polisin ateş açmasıydı. Bu üzücü olayda 22 Müslüman şehid olmuş ve yüzlercesi yaralanmıştı. Olay üzerine şehirde sıkı yönetim ilân edilmiş, tüm gün silahsız Müslümanlar üzerine körü körüne ateş açılmış, evlerinden çıkarılarak acımasızca cezalandırılmış, malları yağmalanmış, genç kadınların namuslarına el uzatılmış ve tüm ileri gelen Müslüman önderler tutuklanmıştı. Keşmir’de çıkan bu ayaklanma her ne kadar Maharaca’nın güç kullanmasıyla kontrol altına alındıysa da, Keşmir Müslümanlarının zihinlerinde kendi hakları için kurban verme bilincini canlandırmıştır ve bugün de bu kurban verme silsilesi sürmektedir.
14-15 Ağustos 1947’de Hindistan ve Pakistan bağımsızlıklarını kazanır. 1947 öncesinde Cammu ve Keşmir, Britanya hükümetenin denetimindeki 560 yerel devletten biriydi. Britanya hükümeti Hindistan’a bağımsızlığını verme kararı alınca yerel Hint devletleriyle ilgili olarak; yerel devletlerin Hindistan veya Pakistan’dan birine iltihak edebileceklerini, fakat bu karar alınırken halkın istek ve devletin coğrafî konumunu göz önünde bulundurmaları gerektiği, kararı verilmişti. Yani iltihak kararı alınırken genel olarak coğrafî konum, halkın dinî eğilimleri, çıkarları v.s. etkenler üzerinde durulacak hususlardı.
Coğrafî açıdan bakıldığında Keşmir’in Pakistan ile ortak sınırı 1.174 kilometre, Hindistan’la ise 510 kilometredir ve Hindistan ile arasındaki sınırın ancak 48 kilometresi yolculuk yapmaya uygun olup geri kalan sınırını ise dünyanın en uzun ve geçit vermeyen dağ silsilesi teşkil etmektedir. Hindistan’ın bölünmesinden önce Keşmir’in tüm bağlantıları Pakistan ile ortaktı ve Keşmir’in tüm ırmakları Pakistan topraklarına akmaktaydı ve bu hâlen de böyledir. Diğer önemli nokta, din konusudur; o günlerde Keşmir nüfusunun %80’i Müslümanlardan müteşekkildi. Dolayısıyla 14 Ağustos 1947’de alt kıta üzerinde özgürlük güneşi parladığında, Cammu ve Keşmir’de Pakistan’ın kuruluşu kutlamaları yapılıp Pakistan bayrağı dalgalandırılarak önünde selam duruşunda bulunuldu. Bölgenin tüm büyük şehirlerinde Pakistan’a iltihak lehinde toplantılar ve yürüyüşler yapıldı.
Oysa o sırada Cammu ve Keşmir Maharacası tâ başından itibaren başka bir oyunun peşindeydi. Bir yandan Hindistan yönetimi ve İngilizler ile işbirliği içine girmişken, öte yandan Pakistan’ı aldatma ve halkı kandırmakla meşguldü. Bunun en önemli kanıtı, doğrudan iltihak yerine, Pakistan’la geçici bir süre için İngilizlerle arasındaki ilişkiler türünden ilişkilerin yürütülmesini sağlayan ve 15 Ağustos 1947’de imzalanan “mevcut durumu sürdürme” anlaşmasıydı. Pakistan, bunun nihaî iltihak için ilk adım olduğunu düşünürken, Maharaca başka entrikalarla uğraşmaktaydı.
Temmuz 1947’de Maharaca, bölgedeki Müslüman tebasına tüm silahlarını hükümete teslim etme emrini vermiş, ordu ve polis kuvvetlerinde bulunan bütün Müslümanlar Ağustos 1947’ye kadar silahsızlandırılmıştı. Diğer taraftan Müslüman karşıtı aşırı Hindu örgütleriyle bağlantı kurulmuştu. Cammu’yu üs hâline getiren bu örgütler devletin polis ve ordusunun yardımıyla organize bir şekilde Müslümanlara saldırıya başladılar. Bu korkunç faaliyetler, tüm Keşmir’de yürütülmekle beraber bu gurupların asıl hedefi; Ponçh, Mirpur ve hemen hemen tüm Cammu eyaletiydi. Polis, yerel Hindular işbirliği içerisinde Eylül 1947’de büyük boyutlu katliâmlara giriştiler. Binlerce Müslüman öldürüldü, malları yağmalandı ve kadınlarının namuslarına el uzatıldı; kurtulan Müslümanlar ise Pakistan’a doğru sürüldü.
Maharaca ile Hindistan ve İngiliz siyasetçilerinin Keşmir üzerindeki emellerinin kötülüğü, bir manevrayla Hindistan’ı Cammu ve Keşmir’e bağlayan Müslüman çoğunluğa sahip bir bölge olan Gurdaspur’u Hindistan’a teslim etmesinden anlaşılabilir. Böylelikle Hindistan için Keşmir’e giriş kapısı açılmıştı. Bu olay, Keşmir meselesinin ortaya çıkışında İngiliz siyasetçileri son derece kötü bir rol üstlendiklerini gösterdi.
Bölgede hızlı ve sistemli bir biçimde Müslümanların öldürülmeleri diğer bölge Müslümanlarını harekete geçirdi. Ekim 1947’de 1846’dan beri, yani yüz yıldır özgürlük mücadelesine önderlik etmiş olan cesur Ponçh  bölgesi Müslümanları ayaklandı. Zâten daha önceden Maharaca’ya vergi vermeyi reddeden bu insanlar, özgürlük için silaha sarıldılar. İsyan ateşi tutuşmuştu. Bu haberler Pakistan’a ulaştığında tüm Pakistan’da üzüntü ve öfke dalgası yayıldı. Sınır Eyaleti’ndeki kabile mensupları, Keşmirlilerin yardımına koştu. Tarihî açıdan Keşmir ve Pakistan’ın kuzey bölgesi her zaman bir bütün teşkil etmiş ve kuzey bölgesi halkı, her dönem ve merhalede Keşmirliler’in mücadelesine destek olmuşlardı.
Böylelikle Keşmir’in özgürlük mücahitleri giriştikleri operasyonlarla Keşmir’in büyük bir kısmını Maharaca’nın pençesinden kurtarmıştı. 24 Ekim 1947’de Müslüman Konferansı’nın himayesinde Özgür Cammu ve Keşmir Hükümeti kuruldu ve Serdar Muhammed İbrahim ilk cumhurbaşkanı oldu. 51 kilometre karelik bir alanı kapsayan bu kurtarılmış bölgeye Âzâd Keşmir (Özgür Keşmir), Gilgit ve Baltistan denilmektedir. Tüm bu bölge yaklaşık 70  yıldır Pakistan’ın denetimi altında, Pakistan’ın fiili bir parçasını oluşturmaktadır. Geri kalan kısım ise “İşgal Altındaki Keşmir”dir. Bu bölgede geçen 70yıldır Hindistan’ın neler yaptığı incelenmesi gereken ayrı bir konudur.
Burada, yarım yüzyıldan fazla zaman  geçmesine rağmen bölgenin kaderini bölge halkının istekleri ve görüşü doğrultusunda neden tayin edilmediği kafaları kurcalayan bir soru işaretidir.
Bunun en basit tarzda yanıtı, çözümü Hindistan’ın taassubu ve terörünün engellediğidir. Oysa birçok çözüm olanağı mevcuttur. Halk oylaması yapılması ile ilgili Birleşmiş Milletler kararları mevcuttur, ancak böyle bir çözüme gidilmemektedir. Çünkü Hindistan, halk oylamasının sonucunu bilmekte ve nüfusun oranının kendi lehinde değişmesini beklemektedir. Yoksa yüzbinlerce Keşmirlinin katliâmı ve zorla yerlerinden edilmesinin ne anlamı olabilir?
2011 yılı verilerine göre 12 milyon civarındaki nüfusu ile Keşmir, aslında Pakistan için son derece hayati bir öneme sahiptir. Pakistan'ın önemli sayılan beş nehrinin beşi de buradan doğmaktadır. Bu arada doğal güzellikleri sayesinde de bu bölgenin önemli bir turizm potansiyeline sahip olduğunu belirtmek gerekir.
Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin 13 Ağustos 1948'de aldığı karar, her iki ülke tarafından kabul edildi. Pakistan, Birleşmiş Milletler'in aldığı referanduma gidilmesi kararının Hindistan tarafından uygulanmadığından şikayet etmektedir. Hindistan tarafı ise, 20 Ağustos 1948'de kabul ettiği "Pakistan askerinin ve ikinci bölümde bahsedilen diğer unsurların çekilmesinden sonra Hindistan'ın kanun ve düzeni temin amacıyla tutacakları yeterli miktar hariç, kendi kuvvetlerini çekmesi ve referandumun bundan sonra yapılması..." kararına dayanarak Pakistan'ın bugüne değin bölgedeki gücünü çekmediğini belirtmektedir. Yani Hindistan, halk oylamasına gitmeyişini Pakistan'ın askerlerinin bölgeden çekilmesine bağlamaktadır.

Hindistan ve Pakistan, bu sorun yüzünden 1947, 1965 ve 1971'de savaşmış, her iki ülke de maddî ve manevî olarak büyük kayıplar vermiştir. Hindistan özellikle son aylarda aslında kullanılması yasak olan misket bomba kullanarak binlerce Keşmirli Müslümanı öldürmüş on binlercesini kör etmiş, sakat bırakmıştır. Birleşmiş Milletlerin de tepksiz kaldığı bu durum vicdanlarda hala kanayan bir yara olarak varlığını sürdürmektedir.